Κάποια Χριστούγεννα

Αχ... Πέρασαν κι αυτές οι "γιορτές". Και φυσικά η πλειοψηφία δεν κατάλαβε πάλι πως πέρασαν... Πιο παλιά, ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα, στο στομάχι μου φτερούριζαν ήδη ανυπόμονα "οι πεταλουδίτσες της χαράς των γιορτών", έτσι τις έλεγε η γιαγιά μου. Σαν πιο μικρή, σαν πιο παιδί ίσως, τα Χριστούγεννα και ο ερχομός του νέου χρόνου είχαν μία τέτοια γλύκα, έβλεπα τα πάντα με τέτοια αισιοδοξία, νόμιζα και πίστευα ότι όλα τα προβλήματα του κόσμου θα λύνονταν ως δια μαγείας γι' αυτό το χρονικό διάστημα των γιορτών... Δε θυμάμαι πότε ακριβώς έπαψα να πιστάυω στον Αγιο Βασίλη με την κόκκινη στολή που μοίραζε τα δώρα, ίσως να μην το "έχαψα" και ποτέ. Πόσο μάλλον οι σημερινές γενιές παιδιών, που βλέπουν Αγιο Βασίλη και βάζουν τα γέλια. Ο αδερφός μου ήταν 4 με 5 ετών όταν ντύθηκα Αγιος Βασίλης για χάρη του (!) και φυσικά, αμέσως κατάλαβε ότι επρόκειτο περί απάτης! Αν και ομολογώ ότι η μεταμφίεσή μου ήταν αρκετά πετυχημένη. Μόνο το βαμβάκι που μου είχε στερεώσει η μαμά στο πρόσωπο σαν γενειάδα σε κάποια στιγμή σκίστηκε και κρεμόταν μετά κάπως άτονα στο πλάι... Το γέλιο εκείνη την ημέρα ήταν απερίγραπτο. Όταν ο "Αγιος Βασίλης" αποχώρησε διακριτικά (αφού το παλιόπαιδο με είχε βάλει να του τραγουδήσω τρεις φορές τα κάλαντα), κρύφτηκα στη κουζίνα να αλλάξω και επέστρεψα μετά από λίγο στο σαλόνι, όπου μου ανήγγειλαν στενοχωρημένα πως είχα χάσει το σόου απ του Σάντα. Το πρόβλημα ήταν ότι μέσα στη βιασύνη μου, είχα ξεχάσει να βγάλω κάτω από τη μπλούζα μου τα μαξιλάρια της "κοιλιάς" του Αγιου Βασίλη κι έτσι ο αδερφός μου παραξενεύτηκε πώς είχα παχύνει τόσο απότομα... Ποιός τη χάρη του, λέω εγώ. Μ' έσκασε το σκασμένο χρονιάρες μέρες... Πάντως, τέτοια Χριστούγεννα, είναι πάντα ευπρόσδεκτα από μένα. Γιατί, κατά βάθος, αυτό σημαίνουν: όλοι μαζί, γέλιο, χαρά και χάπενινγκ! Καλή χρονιά σε όλους!