Γίνεται;

Κάθε χρόνο, παρά τις διαμαρτυρίες και καταγγελίες της Greenpeace και των άλλων οικολογικών-φιλοζωικών οργανισμών, στις παγωμένες θάλασσες του πλανήτη χιλιάδες μικρές φώκιες σφαγιάζονται -σας μιλώ κυριολεκτικά και ωμά- σφαγιάζονται από λαθροκυνηγούς (που για κάποιες χώρες είναι νόμιμοι) για την όμορφη απαλή τους γούνα. Ο αποτρόπαιος, φρικιαστικός τρόπος θανάτωσης, κάποιες εικόνες που κυκλοφορούν κατά καιρούς ανά τον κόσμο, φτάνουν ίσα ίσα για να "σοκάρουν" λιγάκι την εκσυγχρονισμένη κοινωνία μας, μονάχα για λίγα λεπτά, έτσι ώστε να επιστρέψουμε αμέσως πάλι στις καθημερινές μας συνήθειες, στο φαϊ που θα μαγειρέψουμε, στο σίριαλ που θα δούμε, στο κινητό που θα αγοράσουμε, στα ρούχα που πάντα θέλαμε να ξεδιαλλέξουμε αλλά δε βρίσκαμε καιρό. Γενικώς πνιγόμαστε στα προβλήματά μας. Δεν μπορώ φυσικά να πω ότι τα προσωπικά μας προβλήματα απουσιάζουν, όμως μπορώ με σιγουριά να πω ότι δεν μας ενδιαφέρει πλέον τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας. Τι συνειδητοποίηση ε!; Τι μου λες τώρα, θα κάτσω εγώ να σκεφτώ για τα χιλιάδες αδικήματα που συμβαίνουν κάθε ώρα και στιγμή στον κόσμο, γίνεται να χωρέσει η μικρή μου καρδιά τόσο πόνο, τόσο καημό και τόσα δάκρυα; Και στο κάτω κάτω, τι θα μπορούσα ΕΓΩ να άλλαξω;

Σας προτρέπω να κοιτάξετε αυτές τις εικόνες. Είναι τα "μικρά φωκάκια", τα τόσο γλυκά, τα τόσο γούτσι γούτσι που λέμε μόλις τα δούμε. Μέχρι δυο με τρεις εβδομάδες μετά τη γέννησή τους, διατηρούν την πλούσια και ελκυστική για τις βιομηχανίες γούνα τους. Είναι η εποχή που οι λαθροκυνηγοί πηγαίνουν ανενόχλητοι και τα χτυπάνε στο κεφάλι με ρόπαλα, που το αίμα τινάζεται από τα μικρά κορμάκια τους στο λευκό χιόνι, και είναι η στιγμή, που ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ χωρίς συνείδηση, όσο ακόμα σπαρταράνε στο έδαφος αντικρίζοντας το τέλος της σύντομης ζωής τους, τα γδέρνει και τους αφαιρεί βιαστικά την πολύτιμη γούνα τους, γιατί κανείς δεν θέλει κόκκινες γούνες. Συγγνώμη, όμως αυτή είναι η αλήθεια. Όσο και να αποστρέφουμε αηδιασμένοι το βλέμμα, όσο και να λέμε "τι θέλει τώρα κι αυτή και μας τα λέει έτσι παραστατικά". Δείτε τις εικόνες και πείτε μου: πώς γίνεται να σκοτώσεις ένα τέτοιο πλάσμα; Πώς είναι δυνατόν να μην νιώθεις; Πώς γίνεται;

Κάποια Χριστούγεννα

Αχ... Πέρασαν κι αυτές οι "γιορτές". Και φυσικά η πλειοψηφία δεν κατάλαβε πάλι πως πέρασαν... Πιο παλιά, ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα, στο στομάχι μου φτερούριζαν ήδη ανυπόμονα "οι πεταλουδίτσες της χαράς των γιορτών", έτσι τις έλεγε η γιαγιά μου. Σαν πιο μικρή, σαν πιο παιδί ίσως, τα Χριστούγεννα και ο ερχομός του νέου χρόνου είχαν μία τέτοια γλύκα, έβλεπα τα πάντα με τέτοια αισιοδοξία, νόμιζα και πίστευα ότι όλα τα προβλήματα του κόσμου θα λύνονταν ως δια μαγείας γι' αυτό το χρονικό διάστημα των γιορτών... Δε θυμάμαι πότε ακριβώς έπαψα να πιστάυω στον Αγιο Βασίλη με την κόκκινη στολή που μοίραζε τα δώρα, ίσως να μην το "έχαψα" και ποτέ. Πόσο μάλλον οι σημερινές γενιές παιδιών, που βλέπουν Αγιο Βασίλη και βάζουν τα γέλια. Ο αδερφός μου ήταν 4 με 5 ετών όταν ντύθηκα Αγιος Βασίλης για χάρη του (!) και φυσικά, αμέσως κατάλαβε ότι επρόκειτο περί απάτης! Αν και ομολογώ ότι η μεταμφίεσή μου ήταν αρκετά πετυχημένη. Μόνο το βαμβάκι που μου είχε στερεώσει η μαμά στο πρόσωπο σαν γενειάδα σε κάποια στιγμή σκίστηκε και κρεμόταν μετά κάπως άτονα στο πλάι... Το γέλιο εκείνη την ημέρα ήταν απερίγραπτο. Όταν ο "Αγιος Βασίλης" αποχώρησε διακριτικά (αφού το παλιόπαιδο με είχε βάλει να του τραγουδήσω τρεις φορές τα κάλαντα), κρύφτηκα στη κουζίνα να αλλάξω και επέστρεψα μετά από λίγο στο σαλόνι, όπου μου ανήγγειλαν στενοχωρημένα πως είχα χάσει το σόου απ του Σάντα. Το πρόβλημα ήταν ότι μέσα στη βιασύνη μου, είχα ξεχάσει να βγάλω κάτω από τη μπλούζα μου τα μαξιλάρια της "κοιλιάς" του Αγιου Βασίλη κι έτσι ο αδερφός μου παραξενεύτηκε πώς είχα παχύνει τόσο απότομα... Ποιός τη χάρη του, λέω εγώ. Μ' έσκασε το σκασμένο χρονιάρες μέρες... Πάντως, τέτοια Χριστούγεννα, είναι πάντα ευπρόσδεκτα από μένα. Γιατί, κατά βάθος, αυτό σημαίνουν: όλοι μαζί, γέλιο, χαρά και χάπενινγκ! Καλή χρονιά σε όλους!